مدح و شهادت حضرت زینب سلام‌الله‌علیها
نـثـار روح چـنـان کـوه عــمـۀ سـادات در ابـتـدای غـزل فـاتحه مـع الصلوات برای اینـکـه شود جـاودانـه در تـاریـخ گـذاشـت در وسط کـربـلا دو تا مـرآت یکی به اسم حسین و یکی به اسم خودش یکی به آن دگری خیره، این به آن شد مات کشید دست ز عشقش ولی مگر که کشید برای ثـانـیه‌ای دست از خـدا؟ هـیهـات کسی که زینت باباست، شام را یکسر؛ بـرای خــاطـر او کـرده‌انـد تـزئـیـنـات همان که دیده به گودال رفـته دین خدا: نماز و روزه و حج و جهاد و خمس و زکات همان که کرب وبلا را قشنگ دیده، دلش چه قدر سوخته از تـشنگی رود فـرات چه قدر در همه جا کرده اقتدا به حسین چه قدر بسته به واقع صلات را به صلات مصیبتش شود اعظم کسی که یک ساعت شود مـعـطـل دروازه‌هـای بـی‌سـاعات هرآنچه داشته بخـشیـده بعد گـفـته خدا؛ مرا ببخـش که دارم بضاعـتی مزجات همان که بعد خودش ساخته شده اینطور حیاط در حرمش دور حوض آب حیات هـنـوز نـیـز بـه تـقـویـمِ روز رفـتـن او به جای روز شهادت نوشته روز وفات دوباره وزن غمش بیشتر شد از این شعر دوباره دل‌خـورم از این مفاعِلُن فعلات |